Otizmin Tarihi
1959: Amerikalı psikolog Bernard Rimland Scientific American’da 9 yaşında otistik bir çocuk hakkında “Joey the Mechanical Boy” adlı bir makale yayınladı. Bu, Amerika Birleşik Devletleri’nde durumla ilgili kamu farkındalığını artırdı.
1960: Amerikalı ergoterapist Anna Jean Ayres tarafından çevrenin taleplerine uygun yanıtlar verebilmek için çoklu duyusal girdinin yeterince işlenmediği bir durum olarak Duyusal işlemleme bozukluğu tanımı geliştirildi.
1962: İngiliz öğretmen Sybil Elgar Londra’daki evinin bodrum katında otistik çocuklar için bir okul açtı. Sybil Elgar, Okulu otistik çocuklara eğitim ve bakım vermeye başladı.
1962: Elgar, Lorna Wing ve diğerleri İngiltere Otistik Çocuklar Derneği’ni kurdular. (1982 yılında Ulusal Otistik Derneği olarak tanındı.)
1962: ABD Başkanı John F. Kennedy’nin kız kardeşi Rosemary Kennedy otistikti. Kız kardeşi Eunice Kennedy Shriver, Eylül 1962’de New York Post’ta yayınlanan bir makale aracılığıyla kamuoyunu bu durumdan haberdar etti. Rosemary’nin beyin ameliyatı ile tedavisi onu ciddi şekilde etkiledi.
1963: Dernek 1963 yılında otizm için bir sembol olarak “yapboz parçasını” önerdi, çünkü bu otizmi “şaşırtıcı bir durum” olarak gördüklerini yansıtıyordu.
1964: Bernard Rimland ”İnfantil Otizm” kitabını yayınladı: The Syndrome and Its Implications for a Neural Theory of Behavior adlı kitabında “Buzdolabı Anne” teorisine karşı çıkıyor ve otizmdeki nörolojik faktörleri tartışmaya açtı. Rimland bunun yerine otizmin “çevresel etkilerden tarafından tetiklenen” biyokimyasal kusurların bir sonucu olduğunu öne sürdü. Kitap Leo Kanner tarafından yazılmış bir önsöz içeriyordu. Kitap, tıp kurumunun otizm algılarına meydan okuyordu. Rimland’ın mesajı, hikayelerini onunla paylaşmak ve tavsiye almak isteyen ebeveynlerde yankı buldu.(Kitapta ayrıca “Asperger Sendromu “na da atıfta bulunulmaktadır.)
1964: Ivar Lovaas, otistik çocuklar için Uygulamalı Davranış Analizi (ABA) terapisi teorisi üzerinde çalışmaya başlar.
1964: Philip K. Dick, özel güçleri olan otistik bir çocuğu konu alan ‘’Martian Time-Slip’’ adlı bilim kurgu kitabını yayımlamıştır.
1965: Amerikan televizyonu, otistik bir çocuğun ailesi tarafından anlatıldığı “Conall” başlıklı Directions dizisinin bir bölümünü yayınladı.
1965: Aynı yılın Mayıs ayında Life dergisi, UCLA’nın Genç Otizm Projesi’nde Norveçli-Amerikalı davranışçı psikolog Ivar Lovaas tarafından yürütülen çalışmalar hakkında bir makale yayınladı. “Çığlıklar, Tokat ve Sevgi” otistik çocuklarla çalışan yetişkinlerin eğitimlerinin bir parçası olarak onlara nasıl vurduklarını gösteriyordu.
Hem bu TV bölümü hem de dergi makalesi Amerika Birleşik Devletleri’nde bu durum hakkında daha fazla farkındalık yarattı.
1965: bu yeni keşfedilen farkındalık Rimland, Lovaas, hemşire Ruth C. Sullivan ve diğerlerinin Ulusal Otistik Çocuklar Derneği’ni (NSAC- şimdiki adıyla Amerika Otizm Derneği) ilk toplantısını yaptı.) kurmasıyla bir araya geldi. Leo Kanner ve Carl Fenichel kısa süre sonra Profesyonel Danışma Kurulu’na katıldı.
1965: Daha sonra Sybil Elgar’ın adını alacak olan The Society School for Autistic Children’ı kuruldu. Dernek 2023 itibariyle İngiltere genelinde yedi okul işletmektedir.
1967: Chicago Üniversitesi’nden Avusturyalı-Amerikalı psikolog Bruno Bettelheim, Empty Fortress (Boş Kale) adlı kitabında Rimland’ın otizmin nedenleri hakkındaki iddialarına karşı çıkmıştır: Infantile Autism and the Birth of the Self. Buzdolabı teorisini büyük ölçüde popülerleştirdi. Bettelheim daha sonra otizm ve psikanaliz teorilerini tartışmak üzere 70’li yıllarda Dick Cavett Show’da birçok kez yer almıştır. (Buzdolabı teorisi, OSB hastalarında bakıcı etkileşimi ile dil sonuçları arasında hiçbir ilişki olmadığını gösteren 2015 tarihli sistematik bir inceleme de dahil olmak üzere bilimsel literatürde değişime uğradı. )
1967: Amerikalı öğretmen Clara Claiborne Park’ın yazdığı kitap, Kuşatma: Otistik Bir Çocuğun İlk Sekiz Yılı idi. Clara’nın kızının ve Clara’nın ona yardım etme çabalarının hikayesini anlatıyordu.
1967: Bernard Rimland, NSAC’deki merkezi rolünü bırakarak Otizm Araştırma Enstitüsü’nü kurmuştur. Ancak NSAC’a bağlı kalmaya devam etti.
1967: Norman E. Silberberg ve Margaret C. Silberberg tarafından Hiperleksi kavramı ortaya çıktı. Hiperleksi, bir çocuğun erken yaşta okuyabilmesidir.
1968: İskoç Otizmini temsil eden kuruluş 1968’de kurulmuştur ve bugün bağımsız olarak devam etmektedir.(Kuzey İrlanda Otizm Derneği 1991’de onu takip edecektir.
1968: Hans Asperger’in 1968 tarihli makalesi, “Zur Differentialdiagnose des kindlichen Autismus”[171] (Çocukluk otizminin ayırıcı tanısı üzerine) başlıklı makalesinde kendisinin ve Kanner’in otizm kavramlarının benzerlikleri ve farklılıkları hakkında yazmıştır.
1968: DSM-II yayınlandı. DSM-II’de otizm kavramı üç farklı durumun semptomlarını tanımlamak için kullanılmıştır: Çocukluk şizofrenisi, çocuklukta içe kapanma reaksiyonu ve şizoid kişilik. DSM-I ile karşılaştırıldığında, çocukluk şizofrenisinin tanımı daha ayrıntılıydı.
1968: Charles Ferster, daha sonra uygulamalı davranış analizi olarak bilinecek olan yaklaşımın öncülerindendi. Journal of Applied Behavior Analysis’i kurmalarına ve uygulamalı davranış analizi (ABA) kavramını oluşturmalarına yol açtı.
1960’ların sonlarından itibaren, Bleuler’in şizofreniyi demanstan ayırdığı gibi, “otizm” de “şizofreni “den ayrı bir sendrom olarak görülmeye başlandı.
1970: ABD okullarında her beş engelli çocuktan yalnızca biri eğitim görüyordu.
About The Author
