1970: Lorna Wing otizm spektrum bozuklukları kavramını ortaya atar. Üç alanı içeren “bozukluk üçlüsü “nü tanımlar: sosyal etkileşim, iletişim ve hayal gücü.
1970: Anna Jean Ayres, duyusal işlemenin duygusal düzenleme, öğrenme, davranış ve günlük hayata katılımla bağlantılı olduğunu öne süren duyusal entegrasyon teorisini geliştirmiştir. Duyusal entegrasyon, vücuttan ve çevresel uyaranlardan gelen duyumları organize etme sürecidir. Ayres, teorisiyle bağlantılı olarak, duyusal işleme zorlukları olan çocuklara yardımcı olmak için duyusal entegrasyon terapisini (SIT) geliştirmiştir. Amerika’nın CDC’si bu terapinin “kısıtlayıcı veya bunaltıcı olabilecek duyusal girdilere verilen tepkilerin iyileştirilmesine yardımcı olmak” için kullanıldığını belirtmektedir.
1970: Evde otizm tedavi programı Son-Rise, 1970’lerin başında Amerikalı Barry Kaufman ve Samahria Kaufman çifti tarafından geliştirildi. Barry 1976 yılında bu yöntemle ilgili bir kitap yayınladı (Son-Rise) ve oğlunu otizmden kurtardığını iddia etti. Kitaptan uyarlanan Son-Rise: A Miracle of Love adlı bir Amerikan TV filmi 1979 yılında gösterime girdi. Brezilya’da etkili oldu ve 1980’ler boyunca orada defalarca yayınlandı. 1990 yılında İngiltere’de BBC, Q.E.D. dizisinin bir parçası olarak Son-Rise programı kullanılarak bir çocuğun tedavisi hakkında I Want My Little Boy Back başlıklı bir belgesel yayınladı. Zorlu Çocuklar. Güncellenmiş ve genişletilmiş bir Son-Rise kitabı olan Son-Rise: The Miracle Continues 1994 yılında yayınlandı.
1970: İtalya’da L’Associazione Italiana per l’Assistenza ai Bambini Autistici [IT] (AIABA, Otistik Çocuklara Yardım için İtalyan Derneği) 1970 yılında otizmli çocukların ebeveynleri tarafından kurulmuştur.
1970: Almanya’da, şimdiki Autismus Deutschland [DE] (Otizm Almanya)1970 yılında kurulmuştur.
1971: Londra Psikiyatri Enstitüsü’nden İngiliz araştırmacı Lorna Wing 1971 yılında Otistik çocuklar – ebeveynler için bir rehber adlı kitabı yayınlamıştır. Louise Despert kitabı onaylamış ve önsözünü yazmıştır.
1971: Kuzey Carolina Üniversitesi TEACCH Otizm Programı, Alman-Amerikan psikolog Eric Schopler tarafından 1971 yılında kurulmuş olup Schopler ve bir meslektaşı tarafından 1964 yılında başlatılan çalışmalar üzerine inşa edilmiştir. Otizmi yaşam boyu süren bir durum olarak kabul eder ve tedavi etmeyi değil, otizme bir kültür olarak yanıt vermeyi amaçlar.
1971: Otizm ve Çocukluk Şizofrenisi Dergisi Ocak 1971’de Leo Kanner’in editörlüğünde kurulmuştur. Bu, otizme adanmış ilk bilimsel dergiydi. Kanner ilk sayı için “Çocukluk psikozu: Tarihsel bir bakış’’ adlı makaleyi ilk sayı için yazmıştır.
1971: Güney Afrikalı-İngiliz psikiyatrist Israel Kolvin, 1971 yılında yayınladığı iki çalışmayla “erken infantil otizmin” daha sonra ortaya çıkan şizofreniden çok farklı bir durum olduğuna dair birçok kanıt sunmuştur.
1972: Alman-Amerikan Wolf Wolfensberger Normalleşme adlı kitabını yayınladı. Bu kitap, toplumun engelli insanlara, engelsiz insanların yapabildiklerini yapabilmeleri için fırsatlar sunması gerektiğini savunuyordu.
1972: Otistik bir çocuk olan Noah Greenfield hakkında babası Amerikalı oyun yazarı Josh Greenfeld tarafından yazılan popüler kitap A child called Noah: a family journey 1972 yılında yayımlanmıştır. Josh Greenfield, Noah hakkında iki kitap daha yazacak ve Noah’ın erkek kardeşi de bir kitap daha yazacaktı.
1972: 1970 yılında NSAC, ABD’de devam eden ulusal bir otizm farkındalık kampanyası başlattı. 1972 yılında, daha sonra Otizm Farkındalık Ayı’na dönüşen ilk Ulusal Otistik Çocuklar haftasını başlattı.
1973: Leo Kanner, erken çocukluk otizmi ve çocukluk şizofrenisi üzerine 30 yıllık araştırmaları gözden geçiren Childhood Psychosis: Initial Studies and New Insights adlı kitabı yayınlamıştır.
1973: Aleksitimi terimi Amerikalı psikiyatristler Peter Sifneos ve John Case Nemiah tarafından 1973 yılında kavramsallaştırılmıştır. İnsanların kendileri veya başkaları tarafından deneyimlenen duyguları anlamakta güçlük çekmesi anlamına gelir. Bu durum otizmli kişilerde yaygındır, ancak her zaman geçerli değildir.
1973: Çocuk Gelişimi, Sapmaları ve Tedavisi Üzerine Birinci Uluslararası Leo Kanner Kolokyumu” Ekim 1973’te düzenlendi. Sunulan bildiriler Nisan 1976’da Psikopatoloji ve Çocuk Gelişimi: Araştırma ve Tedavi adlı popüler akademik kitap olarak yayımlandı. Bildirilerin çoğu otizm hakkındaydı. Editörlüğünü Eric Schopler ve Amerikalı psikiyatrist Robert J. Reichler yapmıştır. Eric Schopler 1974 yılında Otizm ve Çocukluk Şizofrenisi Dergisinin ikinci editörü olmuş ve 1997 yılına kadar bu görevde kalmıştır.
1974: İsrail Otizmli Çocuklar ve Yetişkinler Derneği (ALUT) 1974 yılında kurulmuştur.
1974: MidWestern Association for Behavior Analysis, Amerika Birleşik Devletleri’nde kurulmuştur. Daha sonra Association for Behavior Analysis International (ABAI) adını almıştır.
1975: Amerikalı-İngiliz psikolog Donald Meltzer, Melanie Klein’ın düşüncelerini takip ederek çocukluk otizminin tedavisini belgeleyen Explorations in Autism: a psychoanalytic study[205] adlı kitabını yayınlamıştır.
1975: Kanadalı konuşma patoloğu Ayala Hanen Manolson, Hanen Merkezi’ni kurdu. Burada, çocuklarında önemli dil gecikmeleri olan ebeveyn grupları için “Hanen Yaklaşımı” olarak bilinen yeni bir program geliştirdi.
1975: Çoğu daha önce okuldan dışlanan engelli çocukların haklarının korunmasına ve ihtiyaçlarının karşılanmasına yardımcı olmak amacıyla Tüm Engelli Çocuklar için Eğitim Yasası yürürlüğe girer.
1975: Kasım 1975’te iki İngiliz kuruluşu, Ayrımcılığa Karşı Fiziksel Engelliler Birliği ve Engelliler İttifakı, “engelliliğin temel ilkeleri” hakkında bir tartışma düzenledi. Bu tartışmanın yayınlanan özeti, yeni bir engellilik tanımı geliştirdi. “Bizim görüşümüze göre, bedensel engelli insanları engelli kılan toplumdur. Engellilik, gereksiz yere izole edilmemiz ve topluma tam katılımdan dışlanmamız yoluyla, engellerimizin üzerine empoze edilen bir şeydir.” Bu düşünce daha sonra engelliliğin sosyal modelinin temeli haline geldi ve engellilik öz savunuculuğunda önemli oldu.
1975: Ocak 1975’te Almanca konuşulan İsviçre’de Autismus Deutsche Schweiz (Autism German Switzerland) kuruldu. (Bunu 1985’te Fransızca konuşulan İsviçre’de ve 1989’da İtalyanca konuşulan İsviçre’de kurulan müttefik bir kuruluş izledi. Bu üç grup şimdi Autism Switzerland adlı bir konfederasyon oluşturmaktadır).
1976: Kanada Otizm Derneği 1976 yılında kurulmuştur.
1977: Susan Folstein ve Michael Rutter ikizler ve otizm üzerine ilk çalışmayı yayınladı. Çalışma, genetiğin otizm için önemli bir risk faktörü olduğunu ortaya koyar.
Folstein S, Rutter M. İnfantil otizm: 21 ikiz çifti üzerinde genetik bir çalışma. J Child Psychol Psychiatry. 1977;18(4):297-321.
1978:Uluslararası tıbbi durum sınıflandırma sistemi ICD, 1978 yılında ICD-9’un yayınlanmasıyla otizmle ilgili durumları kategorize etme şeklini büyük ölçüde değiştirmiştir.
1978: Amerikalı psikiyatrist Don W. Churchill tarafından yazılan Otistik Çocukların Dili adlı popüler akademik kitap 1978 yılında yayımlanmıştır.
1978: Nederlandse Vereniging voor Autisme [NL] (NVA) (Hollanda Otizm Derneği) 1978 yılında otizmli çocukların ebeveynleri tarafından kurulmuştur.
1979: Duyusal İşleme Bozukluğu Vakfı, 1979 yılında mesleki terapist Lucy Jane Miller tarafından Amerika’da kurulmuştur. Günümüzde STAR Enstitüsü olarak bilinmektedir.
1979: İngiliz araştırmacılar Lorna Wing ve Judith Gould, Mart 1979’da yayınladıkları “Çocuklarda sosyal etkileşim ve ilişkili anormalliklerde ciddi bozukluklar: epidemiyoloji ve sınıflandırma” başlıklı makalelerinde otizm spektrumu terimini ortaya atmışlardır.
1979: Otizm tanı ve tedavisinin “gelişimsel, bireysel farklılık, ilişki temelli modeli” (DIR) 1979 yılında Amerikalı psikiyatrist Stanley Greenspan tarafından geliştirilmiştir, Bu daha sonra Floortime programı olarak daha da geliştirilmiştir.
1979: Otizm destek grubu APAFAC 1976 yılında Katalonya’da kurulmuştur. Bu gruba 1979 yılında Galacia’daki Aspanaes ve daha sonra İspanya’nın diğer bölgelerindeki benzer kuruluşlar katılmıştır.
1979:Otizmin opioid fazlalığı teorisi hipotezi ilk olarak Estonyalı-Amerikalı nörobilimci Jaak Panksepp tarafından 1979 tarihli bir makalede öne sürülmüştür.